Verschillende stadia van zijn die wij doorlopen in ons leven werd gezegd, toen ik vroeg naar wat voor ieder de titel van de tentoonstelling betekent. Die kan je ook inderdaad wel terug vinden in de werken van de expositie. Zo is daar het zoeken naar evenwicht en balans in ons leven. Wat het kunstwerk met de drie verstrengelde lichamen van het kunstenaars trio Jocjonjohn verbeeldde. Zie hieronder meer van hun werk.
JocjonJohn is een kunstenaars trio. Drie is een heilig getal, maar men zegt ook two’s company, three’s a crowd. Twee mensen en overeenstemming en evenwicht vinden veel makkelijker al dan met drie mensen. Kom je met z’n drie nog wel vooruit lijkt een van hun video’s de vraag te zijn. In een aantal werken zoals hierboven zie je hun zoektocht hier ook in terug. Hun werk vindt zijn vorm in performance, beeldhouwkunst, fotografie, video, tekenen, schilderen en boeken, met een focus op identiteitskwesties, met name de ambiguïteit tussen het individu en de groep.
Uit de expositie van ‘Sensation’
Jake en Dinos Chapman zijn broers en een kunstenaars duo. Zij maken heftig en vaak aanstootgevend werk, dat afschuw en tegelijkertijd ook een soort nieuwsgierigheid opwekt, je wilt kijken en toch ook weer niet. Dit dualisme kennen we allemaal. (denk aan de files bij een auto ongeluk). Zij laten zich inspireren door Goya en Jeroen Bosch. Zij waren ook onderdeel van de Young Britisch Artist, een groep met nu veelal hele beroemde kunstenaars, zoals Tracey Emin, Marc Quinn en Damien Hirst, (van de schedel met de diamanten. Ik geloof het duurste kunstwerk ooit gekocht van een levende kunstenaar). Hun eerste gezamenlijke tentoonstelling ‘Sensation’ was ook echt een sensatie. Ik heb hem in Berlijn gezien en heb met open mond rond gelopen.
Tracy Emins’ werk ‘My Bed’, veroorzaakte veel opschudding ;-).
Dit is niet het werk waar zij mee doorbrak, dat was ook op ‘Sensation’ met het werk ‘Everyone I Ever Slept With’ 1995, de tent waarin ze alle namen van al haar lovers ooit had genaaid. Ze legt in haar werk letterlijk haar leven net als Louise Bourgeois waar ze mee samen heeft gewerkt. Ze trekt het gewone naar het banale. Door bijvoorbeeld de tent. Wie heeft het in zijn leven nou niet over de liefdes en de avontuurtjes die we gehad hebben. Wie heeft er nou niet een keertje extra lang in bed liggen ranzen, toen we jong en onbezonnen waren.
Louise Bourgeois is een kunstenares uit Frankrijk geboren in 1911 die in 1938 met haar man naar New York verhuisde. Ze is in 2010 overleden. Ook zij legt haar persoonlijke leven in haar kunst. Ze gebruikt het zelfs als een soort therapie. Zo zegt zij hierover dat zij zichzelf bevrijd heeft van haar verleden door kunst te maken. Het was een pittige tante die haar eigen werk soms vernietigde. Haar assistent die ze later had moest het werk soms verstoppen of weghalen om te voorkomen dat het vernield werd door haar, zo boos kon ze worden.
Haar werk gaat over contact, intimiteit, balans, verlies en sexualiteit. De dominantie van haar moeder en de ontrouw van haar vader (zoals een echte fransman betaamt) en de onveiligheid die daar mee gepaard gingen zijn daarin leidend geweest. Haar oeuvre is zo groot dat het moeilijk is om echt iets te kiezen wat representatief voor haar is. Maar in de video hieronder zie je wel een aantal van haar werken.
Gesamtkunstwerk zoals dat heet .
Het werk dat Tracey en Louise samen gemaakt hebben gaat over liefde of je kunnen verliezen in de liefde, de pijn en de woede als het over is. Maar ook over het verlies van een kind of juist het krijgen van kinderen, zijn stadia van vreugde van het leven doorgeven of juist rouw en verdriet bij verlies. Deze momenten en emoties die horen bij het leven.